Vrijdag 24 juli

Voor deze morgen de wekker gezet. Het is natuurlijk erg prettig als er een ontbijtje is inbegrepen maar waarom ze dat op zo'n onmogelijk vroeg tijdstip serveren (tussen 6 en 9) is mij niet helemaal duidelijk, des te meer daar we tot 11 op de kamer mogen. Maar goed, we hebben toch weer een behoorlijke rit voor de boeg en willen Capitol Reef ook wel bekijken dus 't komt goed uit. 't Valt alleen echt niet mee om wakker te worden. Waar we vorig jaar drie weken lang last hadden van de jetlag en mega vroeg wakker werden elke keer, is dat nu dus echt niet het geval. Dus enigszins suf zitten we aan het ontbijtje, wat trouwens wel lekker is, alleen al om het feit dat er yoghurtjes zijn, haha, we zijn het "zware" voer echt niet gewend zo vroeg. Bij de koffiekan spreekt een Amerikaanse oudere man me aan met de vraag vanwaar we komen. Na mijn antwoord dat we Nederlands zijn vertelt hij in gebrekkig maar goed verstaanbaar Nederlands dat hij zelf oorsprnokelijk van Afrika komt maar ik zijn nederlands waarschijnlijk niet kan verstaan. Na hem overladen te hebben met complimenten dat ik hem wel degelijk goed kan verstaan komt Ron er nog een schepje bovenop doen met de mededeling. "I could even understand you, and i was sitting at our table over there" (haha of dat nou als compliment werd opgevat weet ik niet).
Bij het verlaten van de ontbijtzaal komt hij nog even naar me toe, of ik hem nog even kon helpen want hij zat al jaren met een liedje in zijn hoofd dat volgens hem nederlands moest zijn maar hij wist de tekst niet meer helemaal, en vol enthousiasme begint hij Piet Hein Piet Hein, piet hein zijn naam is klein, te citeren, met zwaar amerikaans accent. Samen maken we het liedje af en met een "prettige dag mevrouw" neemt hij afscheid. :)
Na het ontbijt gaat Ron tanken en het oliepeil en koelvloeidtof peil controleren terwijl Bob onder de douche springt. Lekker, tot het brandalarm begint te loeien. Shit, wat nu....ron is er nog niet, bob staat ingezeept en geshampood onder de douche en dat alarm maar loeien. Spoel je haar maar uit en droog je snel af, maan ik Bob, dan kunnen we als het nodig is weg, liefst wel aangekleed :). Tegen de tijd dat Bob onder de douche vandaan is stopt ook prompt het alarm.
We zijn iig gelijk allemaal goed wakker.
Dan beginnen we aan de trip van deze dag, er staan twee wandelingen op het program. De eerste maken Ron en Bob wel af, maar Max en ik besluiten dat het een stuk slimmer is om thuis de fotos te bekijken ( achteraf een goede beslissing want Bob zag een andere wandelaar onderuit gaan en die lag behoorlijk open)
De tweede wandeling doen we wel met z'n allen. 't Duurt alleen een kwartier eer we de start van het pad hebben gevonden (we zijn ook van die echte padvinders ). We lopen door een droge rivierbedding, met aan weerszijden hoge rotswanden, met, heel maf, maar schitterend om te zien, gaten en holen erin. De Grand Wash is ie genaamd. Schitterend, en wederom heel rustig, af en toe komen we wat mensen tegen, voornamelijk Amerikanen die stuk voor stuk vragen waar we vandaan komen.
Als we ongeveer halverwege zijn komt max met de heerlijke mededeling, dat ie moet kakken. En als max moet kakken, moet ie ook echt gelijk kakken.
Tja, daar staan we dan, midden tussen de bergwanden, hier en daar een struikgewasje, en, gelukkig op dat moment, geen mens te bekennen. Met in ons achterhoofd de wetenschap dat voor afval weggooien in een nationaal park een boete staat van $1000,- (de borden staan met de regelmaat van de klok langs de kant van de weg) gaan bob en ik ieder aan een kant op wacht staan terwijl max en ron wegduiken achter het grootste bosje in de directe omgeving. Zeer opgelucht (ieder om een andere reden) vervolgen we na 5 minuten onze weg. Na nog een kwartiertje lopen komen we andere nederlanders tegen die aan ons vragen of we dé narrow, hét punt, al hebben gezien, want zij komen van de andere kant en hebben het nog niet ontdekt. Dan zijn zijn we hem dus net gepasseerd, we wisten het niet zeker maar nu dus wel, wat max de opgeluchte opmerking ontlokt. "oh dan kunnen we nu weer terug zeker" Tis ook zo'n natuur-barbaar :)
Na de wandeling vervolgen we onze weg naar Moab, onderweg lunchen we bij een restaurant gerund door een aantal dames op leeftijd, erg vriendelijk, prima eten, maar gewoon echt te veel. We besluiten ter plekke om van nu af aan samen een bord te gaan delen.
Moab blijkt een gezellig plaatsje te zijn en het motel ziet er ook weer toppie uit. Max duikt gelijk het zwembad in waar hij (werkelijk waar ruim een uur) al zijn verhalen verteld aan een jong hollands stel wat dacht even lekker te kunnen relaxen bij het zwembad :)
Begin van de avond bekijken we Moab en winkelen en na het avond eten gaan we op de kamer nog wat lezen wat we de volgende dag gaan doen . Het National park Arches staat op het programma en daar is zo veel te zien dat we een keuze moeten gaan maken. Vooralsnog staat er een wandeling van drie uur gepland, maar dat is wel afhankelijk van wat het weer doet, momenteel is het namelijk ontzettend benauwd heet weer.
Morgen laat ik wel weten wat het geworden is, we zitten lekker nu twee nachten in dit motel dus dat is prettig, niet zo'n eind te hoeven rijden .
Goed, nu lekker aan de koffie die Ron heeft gehaald en dan weer op tijd slapen.
Tot de volgende weer.!
xxx